ابرکوه
در معناى نام ابرکوه در کتب تاریخى سخن ها رفته است. گرچه در نهایت به این دست یافته‌اند که منطقه‌اى بَر و کنار کوه بوده است یا مکانى اَبَر و بالاى کوه، اما چیزى که امروز قابل مشاهده است هیچ قرابتى با این عناوین ندارد. ابرکوه شهرستانى است در دل بیابان نه در کوه و کوهستان، هرچند در محدوده‌ى آن کوه‌هاى تکى وجود دارد و آب و هواى آن به نسبت مناطق کویرى، معتدل است. ابرکوه خطَه‌ى اسامى باستانى است، بوم قصه‌هاى کهن؛ دیار قلعه‌ها و پناهگاه بسیارى از شخصیت‌هاى تاریخى. از فرود، پورِ سیاوش و بهرام گور ساسانى، شاه شجاع و حافظ، در این قلمرو اسکان داشته‌اند تا امام رضا (ع) و لطفعلى خان زند که در مقابله با آغا محمدخان قاجار به این مکان پناه آورد. على‌رغم باور عموم که این ناحیه در دوردست‌ها قرار دارد؛ ابرکوه بسیار نزدیک است؛ نزدیک‌ترین محدوده است به مرکز جغرافیایى ایران. هرچند با هجوم قومى، با خاك یکسان شد و دیگر نتوانست رونق گذشته را بیابد، اما مانند بسیارى از مناطق دیگر ایران، شهرستانى با جاذبه‌هاى تاریخى و باستانى است. علاوه بر این، دو مشخصه ى ممتاز، به آن اعتبارى ویژه و جاذب گردشگرى می‌دهند
همچون گذشته که در مسیر جاده ابریشم قرار داشت و منزلگاه کاروانیان بود، اکنون نیز در شاهراه اصلى است که جنوب را به شمال و شرق را به غرب متصل می‌کند. میانه‌ى سه شهر بزرگ شیراز، اصفهان و یزد و در مثلث طلایى گردشگرى ایران قرار دارد، با امکانات گردشگرى سطح بالا که می‌تواند فضایى مناسب جهت استراحت و اسکان مسافران و گردشگران را فراهم سازد
ناحیه‌اى آرام است که مى‌توان دور از هیاهوى شهرنشینى، از جاذبه‌هاى فرهنگ عامیانه، خوراکی‌هاى محلى، بناهاى تاریخى و طبیعت بکر کویرى آن بهره برد
براى اسکان، هر چهار فصل، لطف خود را دارد: با بوى کاهگل رگبار خورده و نسیم نوروز که همیشگى مى وزد و عطر شکوفه هاى زردآلو را مى آورد، مى توان بهار را با تمام وجود احساس کرد. در تابستان، خوابیدن زیر آسمان تاریک و تماشاى درخشش ستارگان در پشت‌بام و بیدار شدن در صبح از خنکى باد کویر، لذتى فراتر از حد تصور دارد. پاییز، فصل رسیدن انار ترش و شیرین باغات و در پى آن، پخت رب انار در هر کوچه ى شهر که بوى آن مشام جان مى‌شود. نشستن زیر کرسى، سوختن هیزم، بوى دود، چاى آتشى و آشى گرم، سرماى زمستان را به گرما بدل می‌کند
